Μονή Αγίας Αικατερίνης: ανάμεσα στη γη και τον ουρανό

Τόποι συνάντησης Θεού και ανθρώπων. Η Κέρκυρα είναι διάσπαρτη από δαύτους. Άλλοι ακόμη ακμάζοντες, κάποιοι άλλοι αφημένοι να παρασύρονται από τη ροή του χρόνου. Ειδικά για αυτούς τους τελευταίους, αν συνήθως γνωρίζουμε πότε και από ποιον χτίστηκαν, συχνά αφήνουμε να ξεχαστεί πότε και για ποιο λόγο ερημώθηκαν.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στη λίμνη Αντινιώτη, στο βορινότερο σημείο της νήσου της Κέρκυρας. Εδώ και δεκαετίες εγκαταλελειμμένο, αλλά όχι συνειδητά ξεχασμένο, μέρα τη μέρα που περνά κάθε ένα από τα λιθαράκια που το αποτελούν δίνουν μάχη με την άγρια φύση που προσπαθεί να επανακαταλάβει τη θέση της στα θεμέλια των χτισμάτων του.

Το χτίσιμο του ναού της Μονής χάνεται στα βάθη της βυζαντινής περιόδου της Κέρκυρας (πιθανόν κατά τον 12ο ή τον 13ο αιώνα), με τα μόνα σημεία που στέκουν ακόμη αλώβητα από την πρωταρχική του μορφή να είναι η αψίδα του ιερού και το βουβό πλέον, μα συνάμα τόσο εντυπωσιακό στην απλότητα και τη στιβαρότητά του, καμπαναριό του.

Το υπόλοιπο του ναού ανακατασκευάστηκε, και πιθανόν και επεκτάθηκε, κατά τον 18ο αιώνα, περίπου κατά την περίοδο δηλαδή που χρονολογούνται και τα περισσότερα από τα γύρω βοηθητικά οικήματα του μοναστηριού (τα κελιά, οι αποθήκες, ό,τι έχει απομείνει από το λουτρουβιό) και τα οποία μαζί με το ναό ήταν προστατευμένα από περίβολο, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του στέκει όρθιος ακόμη και σήμερα.

Σήμερα, κάποιο άγνωστο χέρι ακόμη προσπαθεί να κρατήσει τα ιερά στη ζωή, με όσες δυνάμεις αυτό διαθέτει. Τα χαλάσματα του μοναστηριού είναι αδύνατο να τα παραμερίσει, μπορεί όμως κάθε Κυριακή να ανάβει ένα καντήλι μπροστά στις Εικόνες, σε όσες ακόμη δεν έχουν ξεθωριάσει στη λήθη…

Κείμενο & φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αηδονίδης

Σχετικά άρθρα