Μια στιγμή ακόμα

Μια στιγμή ακόμα

Μια στιγμή ακόμα

Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Ίσως ποτέ να μην αναρωτηθείς πότε θα είναι η επόμενη. Άνθρωποι που περνούσαν δίπλα σου χθες και λέγατε μια καλημέρα, ένα νεύμα, άνθρωποι που κάποτε είχες μπει στο μαγαζί τους και σου τύλιξαν ένα δώρο για τη μαμά σου, που τους θυμάσαι ακόμα σαν να είσαι μικρό παιδί. Άνθρωποι που τους βλέπεις να σταματάνε και να στήνονται μπροστά στα κηδειόχαρτα κάθε μέρα, με αγωνία, μη δουν κάποιο γνωστό τους όνομα, ή, το δικό τους.

Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις τους δικούς σου αγαπημένους. Δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι έτσι για να τους εκτιμάς με αυτόν τον τρόπο. Αρκεί που είστε ακόμα μαζί σε αυτήν την πορεία, μόνο αγαπημένοι, να ξέρουν ότι είναι αγαπημένοι, να ξέρεις ότι αγαπιέσαι. Ότι αγαπήθηκες.

Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις. Εσύ. Την προηγούμενη εβδομάδα, θα μπορούσα να είχα πεθάνει μέσα στη μέση του δρόμου, κάτω από τον ήλιο, προσπαθώντας να κάνω το μηχανάκι να πάρει μπρος. Μια στιγμή βλακείας, αρκούσε. Να είμαι ακόμα, τώρα, στη στιγμή που είδα τη σπίθα εκείνη ηλεκτρισμού να μου καίει το κλειδί ως τη μέση. Ευτυχώς, δυστυχώς, κάποιοι πάθανε πριν μπει αυτή η πλαστική άκρη, ως κράτημα του κλειδιού.

Χθες, θα μπορούσα να είχα πεθάνει μια από τις 86.400 στιγμές της μέρας. Αλλά είμαι ακόμα εδώ.

Εδώ…

Να βλέπω.

Να μαθαίνω πώς να ζω.

Ξύπνησα.

Τρώω.

Θα πάω στη δουλειά.

Σιγά-σιγά και σε όποιον αρέσει.

Να επιστρέψω έπειτα σε αυτούς που αγαπώ.

Να κανονίσω να βρεθώ με αυτούς που μου έχουν λείψει.

Έστω, να τους μιλήσω, έστω, μέσω τηλεφώνου.

Πρέπει να τους πω ότι τους αγαπώ. Για να ηρεμήσουν οι ψυχές μας. Να μην πνίγονται και να μην μας πνίγουν οι καρδιές μας.

Έτσι που όλα μπορούν να αλλάξουν και αλλάζουν,

από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κάτοχος Integrated Master του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας, με ειδικότητα τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, γλυκάθηκα από το μάθημα του Σεναρίου και ξεκίνησα να γράφω σε ένα blog. Μέσα από τη σχολή, θυμήθηκα κι επιβεβαίωσα ότι γράφοντας συγκινούμαι, διασκεδάζω, πονάω, εκφράζομαι, περνάω καλά, εκτονώνομαι. Η μικρή Ειρήνη το ήξερε πολύ καλά αυτό, αλλά δεν έδωσε ποτέ της σημασία… Τόσο φυσικό και φυσιολογικό τής φαινόταν, που δεν υπήρχε λόγος να το κάνει θέμα.

Σχετικά άρθρα