Η Μεγάλη Παρασκευή δεν έχει χρώμα. Μα μήτε και φωνή. Είναι ένας πόνος μονότονος και βουβός. Για αυτό και στην Κέρκυρα περιφέρουν τον Επιτάφιο με τη συνοδεία πένθιμων εμβατηρίων. Γιατί όποιος πόνος δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, εκεί λαμβάνει θέση η μουσική· για να πει με μακρές τενούτες και βραχνά βαρύτονα όσα ο ανθρώπινος λόγος αδυνατεί να περιγράψει.
Μα και τα χρώματα στις στολές των φιλαρμονικών, στα φλάμπουρα των εκκλησιών, στα λουλούδια του Επιταφίου, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Είναι ένα παιχνίδισμα του νου, που δεν μπορεί αληθινά να πιστέψει ότι έστω και για μία, αυτή τη μέρα, το χρώμα χάνεται από τη Γη, και ο κόσμος ολάκερος τυλίγεται σε κάθε απόχρωση του γκρι.
Απάνω στα όργανα του θανάτου
Το φως του ήλιου λάμπει φωτεινά
Και όταν κάθε άνθρωπος συντρίβεται
Μ’ εφιάλτες και όνειρα,
Το δάφνινο στεφάνι δε θα εναποθέσει ποτέ κανείς
Καθώς η σιωπή θα πνίγει τις κραυγές
Επιτάφιος – Peter Sinfield
(σε ελεύθερη απόδοση)
Κείμενο & φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αηδονίδης
