Κρατήσου, Αγάπη

Πάει καιρός που έχω να αισθανθώ σπουδαία σαν άνθρωπος, σαν εγώ, σε μια νέα συνάντηση. Να νιώθω ότι μου προσφέρουν τη θέση του σεβασμού. Εντάξει, να μην υπερβάλλω, παίζει ρόλο βέβαια και που βλέπω κυρίως τους ίδιους και τους ίδιους, δεν έχει την ευκαιρία συχνά κάποιος άγνωστος να με αρπάξει από τα μούτρα. Θα έλεγα ότι με αρπάζει από αλλού. Θα το πω, πιο κάτω.

Είναι αυτή η εποχή κατά την οποία άνθρωποι που τυχαίνει να συναντώ πρώτη φορά φυσικά ή τηλεφωνικά, με αντιμετωπίζουν σαν έναν κάδο να πετάξουν τα σκουπίδια τους. Φταίω κι εγώ που έχω περιέργεια για τις συμπεριφορές τους, αλλά και για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανοχή μου, μέχρι ποιο σημείο δεν πληγώνομαι – έχουν υπάρξει φορές που δεν έχω προλάβει να προστατευτώ. Έχει γεμίσει ο κόσμος σκουπίδια, κάθε έννοιας. Το λέω ωμά, χωρίς να σημαίνει βέβαια πως ό,τι μου δίνουν είναι σκουπίδι, ούτε πως είμαι κάδος ή πως αυτό γίνεται επίτηδες. Και αν είμαι κάδος είμαι ένας πολύ όμορφος, ευαίσθητος, παρατηρητικός κάδος, που με κάποιον τρόπο πάντα καταφέρνει να διατηρεί τη μυρωδιά του χιούμορ. Και οι άνθρωποι, όλοι μας, πετάμε εδώ κι εκεί συμπεριφορές αψυχολόγητες, που δεν έχουν προλάβει να γίνουν αντιληπτές μέσα στη θολούρα του εγωισμού ή που δεν έχει βρεθεί η θέληση να οριστεί η πηγή και η σημασία τους.

Είναι οι μέρες, όπου τα μάτια της εσωστρέφειάς μου δεν αναστατώνονται και τόσο, δεν ταράζονται αναζητώντας να κοιτάξουν αλλού επειγόντως, αλλά στέκονται και βαθαίνουν, ανοίγουν, βλέπουν τι συμβαίνει, ρουφάνε κι έπειτα καθόμαστε παρέα και αναλύουμε τις συμπεριφορές και των δύο πλευρών. Καθόμαστε σαν σκηνοθέτης με μοντέρ, παίζοντας την ταινία μικρού μήκους καρέ-καρέ, για να πει ο σκηνοθέτης στον μοντέρ τι να προσέξει την άλλη φορά, να του πει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα που επιθυμούσαμε, αλλά και παράλληλα, να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα “περιττά” κλάσματα δευτερολέπτου στο υλικό, μας προσφέρουν κάτι που δεν είχαμε ζητήσει, κάτι που δεν ξέραμε ότι έπρεπε να δούμε, κάτι που τελικά έξυσε μια κάποια υποβόσκουσα αμφιβολία για τον εαυτό μας και μια σύγχυση για την αναγκαστική παρουσία μας σε μια κοινωνία όπου ο ένας δεν προσέχει τον άλλο, αλλά παρασύρεται από κάτι το παθητικό, κάτι εξωτερικό, που κάνει τον έναν παθητικό ως προς τον άλλο.

Αυτό, το “ο ένας δεν προσέχει τον άλλο”, το έχω νιώσει πολλές φορές. Πιο έντονα ενόσω οδηγώ το μηχανάκι μου – αν και μου έχουν πει να μην το λέω έτσι, γιατί είναι ένα ταπεινό, διακριτικό ηλεκτροκίνητο ποδήλατο, αλλά σοβαρά, σε μια κάζουαλ συζήτηση μού φαίνεται πολύ ξενέρωτο αυτό, οπότε θα το λέω πλέον Ηλέκτρα.

Η Ειρήνη και η Ηλέκτρα είναι πολύ προσεκτικές. Πόσο μάλλον κατά τη βροχερή περίοδο, που η άσφαλτος δεν στεγνώνει στην Κέρκυρα, και ακόμα περισσότερο στην καθημερινή πρωινο-μεσημεριανή λιτανεία τρελαμένων δικύκλων, αυτοκινήτων και λεοφωρείων κατά την καλοκαιρινή περίοδο, σε αυτούς τους δρόμους, που είναι κάτι σαν τις πίστες Motocross αλλά στην πόλη, με ρόδες για πόλη, με αναρτήσεις για πόλη, με αναβάτες για πόλη, με οπίσθια για πόλη, που τραντάζονται από τα «γκάπα-γκούπα» των συχνών ανωμαλιών των οδών. Δηλαδή, βοήθεια, κάποιος!

Αθόρυβα κι ευγενικά, όπως η Ηλέκτρα, ας επιστρέψω στο θέμα μας. Ότι υπάρχουν φορές κατά τις οποίες, πιο πολύ ανησυχώ που νιώθω σε αυτούς τους δρόμους ασήμαντη και απροστάτευτη, παρά για το αν όντως βρεθώ θύμα δυστυχήματος. Γιατί, εγώ μπορεί να προσέχω, να κοιτάζω διπλά και τριπλά για να κάνω κάποια κίνηση, να βγάζω φλας που συνοδεύεται από ηχητική ειδοποίηση, να απλώνω χέρι, αλλά δεν νιώθω ότι ο άλλος ενδιαφέρεται να με προσέξει. Και με πλησιάζει για προσπέραση σε στροφή και, φυσικά, έχοντας τον δικό του πιο γρήγορο ρυθμό, με στριμώχνει για να με περάσει σε εκείνον τον στενό δρόμο, που στην άκρη του έχει κάθε μέτρο και λακκούβα ή εκείνα τα τσαπατσούλικα ράμματα. Μου ρίχνει ένα θυμωμένο βλέμμα, λες και είμαι κάποιο παράσιτο και μπορεί να  δω τα χείλη του να ζωγραφίζουν κάποια βρισιά. Δεν με πειράζει να ελαττώσω ταχύτητα, κι άλλο. Με πειράζει που φοβάμαι τον συνάνθρωπό μου, αυτόν που κυκλοφορούμε στον ίδιο δρόμο, για τον οποίο πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας, που ποτέ δεν μπορούμε να ελέγξουμε: όπως γλιστράνε από τα χέρια μας, έτσι και εξατμίζονται σαν πάνε να κουμπήσουν το οδόστρωμα. Τελοσπάντων. Αυτό που ζητάω είναι μια ευκαιρία, λίγο πιο κάτω, να βρεθεί χώρος για όλους μας. Και όχι μόνο στον δρόμο. Κυριολεκτικά και συμβολικά.

Συνεχίζω, να πάμε λίγο πιο βαθιά, εκεί που οι καρδιές και τα πνευμόνια δοκιμάζονται από την πίεση. Η ύπαρξη του καθενός μας, συνδέεται κι εξαρτάται από… άπειρους παράγοντες. Άπειρους ανθρώπους και μαζί με αυτούς και τις επιλογές τους. Είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, όσο και να μην το θέλουμε κάποιες φορές, όσο και να σχηματίζουμε μηχανισμούς άμυνας για να προστατεύσουμε τα όριά μας. Είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι, κι ας μην το μαρτυράμε σε εκείνους που τους φέρνουμε στο νου μας, κι ας μην τους το λέμε ποτέ (τελευταία σκέφτομαι να υιοθετήσω αυτό ως νέο χόμπι). Είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι, όχι μόνο συμβολικά ή θεωρητικά, όχι μόνο εν δυνάμει, αλλά κι εν ενεργεία. Βήξε καθώς περπατάς στον δρόμο και δες, πόσα μάτια θα καρφωθούν πάνω σου ή πόσοι απλά θα εντείνουν το βήμα τους (κόβιντ, κόβιντ, είσαι εδώ; Ξέρω, δεν έχεις φύγει, δεν θα φύγεις, κάθε «γκουχ» και στραβοκοίταγμα και πανικός). Ξεκίνα να χορεύεις στα τραγούδια των μουσικών στην πλατεία και δες. Δες να σε ακολουθούν. Χαμογέλασε χαζά μόνος σου καθώς περπατάς και όποιος τύχει να σηκώσει το κεφάλι του και σε δει, θα σε νιώσει, θα νιώσει ό,τι έχει μέσα του για τον κόσμο. (Οι σοβαροί και λογικοί ναι, θα σε περάσουν για χαζοχαρούμενο. Ε, και;) Μη μιλήσω για το πώς ανοίγεις την όρεξη και στο πιο επιλεκτικό παιδί, σαν σε δει να απολαμβάνεις κάτι που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα άγγιζε.

Ο κόσμος είναι – και – υπέροχος. Οι άνθρωποι είμαστε – και – υπέροχοι. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να λέω πως, όπως είμαστε τα προβλήματά μας, είμαστε και η ευκαιρία μας, η πιο δυνατή ευκαιρία μας, η μόνη επιλογή που έχει σάρκα να δαγκώσεις και κόκαλα να κάνεις μέχρι και ζογκλερικά. Ο διπλανός σου, στον οποίο δεν μιλάς, γιατί δεν έχεις τι να πεις – κι ας λες μόνος σου τόσα μέσα στο κεφάλι σου για στιγμές αιώνιες, ο περαστικός στον οποίο δεν βρίσκεις λόγο ή κρατιέσαι να πεις καλημέρα, ο άγνωστος στο facebook που είναι το ίδιο αγανακτισμένος με σένα και νιώθει αναλώσιμος, όλοι μας έχουμε την ανάγκη να αισθανθούμε πως ανήκουμε σε μια κοινότητα, σε μια μεγάλη οικογένεια, στην οποία μας σέβονται. Στην οποία η διαδρομή μας, τα μάτια μας μετράνε, αφού όλοι έχουμε ένα τουβλάκι να προσθέσουμε από τη δική μας πλευρά σε αυτήν τη μεγάλη εικόνα, που τώρα είναι ασαφής για την επιδερμίδα μας. Που νιώθουμε τη ζεστασιά της, αλλά θέλουμε τόσο να δούμε το πρόσωπό της.

Η ρίζα… Πού να βρίσκεται αυτή η ρίζα όλων όσων θέλουμε να διορθώσουμε στη ζωή μας και γύρω μας, να κάνουμε κάτι για αυτό το παράπονο, τελοσπάντων, πριν γίνει πόνος; Να βρίσκεται εδώ, σε αυτά τα γράμματα, να βρίσκεται στην επιφάνεια που αγγίζουν τα χέρια μου, να βρίσκεται κάπου χωμένη στο δελτίο ειδήσεων των 7 (μπα…), να βρίσκεται στις οθόνες των κινητών μας, να βρίσκεται στην ανταλλαγή απόψεων στο τραπέζι μιας καφετέριας, να βρίσκεται στο τσιγάρο ανάμεσα στα δυο μας δάχτυλα; Να πηγαίνει πίσω στον χρόνο, σε τραύματα που κουβαλάμε από παιδιά; Σε λάθος, βιαστικά, τσαπατσούλικα, πρόχειρα, ασύνειδα μηνύματα που λάβαμε ως ξεπέτα, κατά την πιο εύπλαστή μας περίοδο, από χέρια που θα έπρεπε να έχουν αφουγκραστεί ό,τι είχαν ως τότε αγγίξει; Από πού ξεκινάμε, λοιπόν; Η απάντηση που νιώθω πιο σωστή είναι πως ξεκινάμε με ό,τι έχουμε πιο άμεσο και διαθέσιμο. Ξεκινάμε να ενδιαφερόμαστε ο καθένας για τον εαυτό του. Και δεν το εννοώ με την αυστηρή και παγωμένη έννοια που έχει ο εγωισμός. Το να ενδιαφέρεται κανείς, να νοιάζεται, να προσέχει τον εαυτό του σημαίνει πως το κάνει λαμβάνοντας υπόψη ό,τι μπορεί να έχει ανάγκη ο άνθρωπος για την επιβίωση, τη συντήρηση, την άνθισή του. Αναζητώντας μέσα και έξω του εκείνο που θα κάνει το κεφάλι του να σηκωθεί προς τον ουρανό και τις πατούσες του να κρατηθούν καλά στο έδαφος. Αναγνωρίζοντας τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις, τις πληγές του παρελθόντος και τους φόβους για τους οποίους μιλάει το μέλλον, σαν κάτι το φυσιολογικό να υπάρχουν ως μέρος της δυαδικότητας της ύπαρξης. Αρχίζοντας να καλλιεργεί τον σπόρο μέσα στην καρδιά του, όπου κατοικεί το παιδί, όπου υπάρχει η αγάπη.

Αγάπη, αυτή που όσο και αν την έχουμε, τόσο δεν τη βλέπουμε, δεν την εκτιμάμε, δεν την φροντίζουμε και φτάνει να φαντάζει τόσο πολυπόθητη, ενώ είναι τόσο παρεξηγημένη, υποτιμημένη και βασανισμένη από τους ρυθμούς της ζωής, από τις διάφορες προτεραιότητες και απωθημένα με τα οποία φορτώσαμε την παρουσία μας σε αυτή τη γη, τις επιλογές τις άλλες. Ας μη ζούμε σε ένα παραμύθι, όπου θα θέλαμε όλοι να ήμασταν καλύτερα, δηλαδή μόνιμα και σταθερά ευτυχισμένοι. Ας ζούμε σε μια πραγματικότητα, που τα χάνει και τα ψάχνει και τα βρίσκει και τα φέρνει και τα έχει όλα σε μια ισορροπία. Ας ζούμε σε έναν κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν φοβόμαστε την αλήθεια που έχουμε μέσα μας, που έχουμε επίγνωση της αξίας της ζωής μας. Όση αξία έχω εγώ, έχεις κι εσύ, ο γείτονας και η ερωμένη του και ο άστεγος και ο πρόσφυγας. Ο βόρειος, ο νότιος, ο ανατολικός, ο δυτικός. Μας χωρίζει η προκατάληψη, μας χωρίζουν τα ψέματα που έχουμε πιστέψει από τους όμοιούς μας, μας χωρίζει ο φόβος να κοιτάξουμε μέσα μας, ο φόβος να νιώσουμε άβολα. Ένας φόβος τόσο μικρός και σύντομος, όσο ένα γάβγισμα. Φόβος όμως καλά ταϊσμένος.

Οι μάσκες, κυριολεκτικές και μεταφορικές, έχουν ήδη κρύψει αρκετά τα στόματά μας, αλλά η περισσότερη δύναμη πηγαινοέρχεται από τα μάτια μας και γίνεται υπερδύναμη όταν μεταφράζεται στις γλώσσες μας. Μην καθυστερείτε άλλο. Φιλήστε και μιλήστε ελεύθερα, γνωριστείτε, ερωτευτείτε, ας μη γινόμαστε κουτοί και αντιπαθητικοί. Γιατί αλλιώς, μόνο χανόμαστε! 

Ειρήνη

 

Κάτοχος Integrated Master του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας, με ειδικότητα τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, γλυκάθηκα από το μάθημα του Σεναρίου και ξεκίνησα να γράφω σε ένα blog. Μέσα από τη σχολή, θυμήθηκα κι επιβεβαίωσα ότι γράφοντας συγκινούμαι, διασκεδάζω, πονάω, εκφράζομαι, περνάω καλά, εκτονώνομαι. Η μικρή Ειρήνη το ήξερε πολύ καλά αυτό, αλλά δεν έδωσε ποτέ της σημασία… Τόσο φυσικό και φυσιολογικό τής φαινόταν, που δεν υπήρχε λόγος να το κάνει θέμα.