Η εμπειρία μου από το σχολείο των Φυλακών Κέρκυρας
Η εμπειρία μου από το σχολείο των Φυλακών Κέρκυρας
Η εμπειρία μου από το σχολείο των Φυλακών Κέρκυρας
03 Ιουλίου 2024της Τάνιας Ρούμκου
Η ζωή πολλές φορές σου κάνει τέτοια πολύτιμα δώρα, που δεν θα μπορούσες ποτέ σου να διανοηθείς!
Η επιθυμία μου για υπηρεσία στις φυλακές υπήρχε από πολλά χρόνια μέσα μου. Κι όταν μία επιθυμία είναι αγνή, στο κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου, πραγματοποιείται!
Όταν φέτος έκανα αίτηση για να βοηθάω τους κρατούμενους στο σχολείο των φυλακών με σεμινάρια αυτογνωσίας, ήμουν σίγουρη ότι τώρα ήταν η στιγμή για να συμβεί αυτό!
Είχαμε συννενοηθεί με την νέα διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, την Φωτεινή Δημουλή, ότι θα έκανα μαθήματα μαζί τους, αλλά όταν μου είπαν ότι θα έπρεπε πρώτα να στείλω το βιογραφικό μου στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, απογοητεύτηκα.Σκέφτηκα: Σιγά το κράτος να μην ενδιαφερθεί και δώσει την άδεια σε μία life-coach να μπει μέσα στο σχολείο των φυλακών..Πολύ δύσκολο! Εδώ δεν στέλνει μία ψυχολόγο και μία κοινωνική λειτουργό.. Στην Κέρκυρα δεν υπάρχουν αυτές οι βασικές υπηρεσίες για τους κρατούμενους..
Θα γίνει οπωσδήποτε σκεφτόμουν, αλλά ίσως όχι τώρα.
Οι μέρες περνούσαν και δεν είχα καμία ειδοποίηση… Το είχα ξεχάσει, σχεδόν αποκλείσει μέσα μου, ώσπου περίπου μετά από δύο εβδμάδες, είχα ένα τηλέφωνο από τη διευθύντρια του σχολείου…
Σαν τώρα θυμάμαι αυτή τη στιγμή. ..
Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:
-Διευθύντρια: Καλημέρα Τάνια
-Καλημέρα Φωτεινή(αγωνία μεγάλη: περίμενα να ακούσω το αίτημά σου απορρίφτηκε)
-Είσαι έτοιμη; Αύριο ξεκινάς.
-Σιωπή από πλευρά μου….
(Σοκ, σύγχιση και συγκίνηση). Ανάμεικτα τα συναισθήματά μου
-Αύριο κιόλας;
-Ναι, αύριο…
Είχα βουρκώσει. Οι συνάδελφοί μου με κοίταξαν ανήσυχοι.
-Μην ανησυχείτε τους είπα. Είναι από χαρά…
Ο, τι και να καταθέσω σε αυτό το κείμενο για την εμπειρία μου από το σχολείο των Φυλακών, θα είναι πραγματικά λίγο.
Από την πρώτη στιγμή στο σχολείο, το κλίμα με τα παιδιά μέσα στην τάξη ήταν φιλικό και ευχάριστο. Μέσα στα μάτια αυτών των παιδιών, διέκρινα αγάπη, ειλικρίνεια, ντομπροσύνη, διάθεση για αλλαγή, αλλά και πίκρα, πόνο και απογοήτευση.
Τα παιδιά που είναι μέσα στις φυλακές, είναι όχι γιατί είναι χειρότεροι από εμάς εδώ έξω. Κάθε άλλο! Συχνά είναι και καλύτεροι από εμάς! Την αλληλεγγύη και την υποστήριξη που έχουν οι φίλοι μεταξύ τους μέσα στις φυλακές, εμείς δεν την έχουμε!
Μέσα στη φυλακή, μπορείς να βρεις στην κυριολεξία διαμάντια μέσα στο βούρκο. Κι εγώ τα είδα αυτά τα διαμάντια. Συναναστράφηκα μαζί τους και αυτό το λέω χωρίς καμία υπερβολή.
Απλά είναι πολύ επιρρεπείς, ως άνθρωποι. Επηρεάζονται πολύ εύκολα από τις κακές παρέες. Είναι επιρρεπείς στο κακό, αλλά και στο καλό!
Είδα όλο αυτό το διάστημα, πώς απορροφούσαν αυτά που τους έλεγα, καθώς και τη γνώση που τους πρόσφεραν με πολλή αγάπη και τρυφερότητα, όλοι οι καθηγητές στο σχολείο των φυλακών. Η Φωτεινή η διευθύντρια, η οποία πάντα με το ζεστό χαμόγελό της και την ευγένειά της, έδινε αξία σε κάθε μαθητή του σχολείου , ο Γιώργος ο καθηγητής των αγγλικών, η Σοφία η μαθηματικός, η Ιωάννα η μουσικός, ο Μάνος που τους μάθαινε σκάκι και ο Πέτρος ο κοινωνιολόγος, ο οποίος είχε ως χόμπι του τη ζωγραφική και έπαιξε σημαντικό ρόλο παρακινώντας τα παιδιά να ζωγραφίσουν. Έφτιαξαν καταπληκτικά έργα μέχρι το τέλος της χρονιάς!
Γίνεται πραγματικά εξαιρετική δουλειά μέσα στο σχολείο των φυλακών της Κέρκυρας.
Στην αρχή της χρονιάς, ξεκίνησα μαζί τους με γνωριμία και συζήτηση και σύντομα κάναμε μαζί σεμινάρια για την αυτοεκτίμηση, τη διαχείριση θυμού, τη συγχώρεση, τον οραματισμό, την ευγνωμοσύνη και άλλα θέματα.
Μου έκανε εντύπωση το ενδιαφέρων τους και η προθυμία τους στην πλειοψηφία να μάθουν, αλλά και να συμμετέχουν στο μάθημά μου. Κάποιοι ξένοι ήξεραν ελάχιστα ελληνικά. Ευτυχώς ήταν η μειοψηφία μέσα στην τάξη.
Είχαν τη λαχτάρα αρκετοί από αυτούς θα έλεγα να συμμετέχουν, να μοιραστούν τις δικές τους εμπειρίες, που συχνά έκρυβαν πόνο, παράπονο και μετάνοια, αλλά αυτά τα μοιράσματά τους ήταν σπουδαία μαθήματα ζωής για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Από ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος διδασκαλίας μου έπρεπε να αλλάξει. Ήθελα να γνωρίσω καλύτερα τα παιδιά και κυρίως ήθελα αυτοί να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τα ταλέντα τους. Σκεφτόμουν , ότι αυτός θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους.
Έτσι, άρχισαν να αναδύονται σωρηδόν τα ταλέντα μέσα στα δύο τμήματα του σχολείου των φυλακών. Ρωτούσα στον καθένα ποιο είναι το ταλέντο του και αποδείχτηκε ότι μέσα στην τάξη υπήρχαν φιλόσοφοι, ταλαντούχοι ποιητές, φανταστικοί ζωγράφοι-κυρίως τα παιδιά από τις Ανατολικές χώρες Ουκρανία και Ρωσσία- υπέροχοι τραγουδιστές και μουσικοί!
Πραγματικά εξεπλάγην ευχάριστα με το εύρος και την ομορφιά των ταλέντων αυτών των παιδιών.
Θυμάμαι με τι λαχτάρα περίμενα τα πρωινά τις Πέμπτες που πήγαινα στο σχολείο. Έλεγα από το πρωί στο σπίτι:
Πάω να δω τα αδέλφια μου! Έτσι τους ένιωθα κι έτσι τους νιώθω ακόμη! Η πίκρα μου μεγάλη κάθε φορά που μου ανακοίνωναν ότι κάποιες Πέμπτες δεν μπορούσα να πάω γιατί το σχολείο είχε προγράμματα είτε με το Ιόνιο πανεπιστήμιο, είτε με το μουσείο Σολωμού ή με άλλους φορείς.
Και όλα αυτά τα προγράμματα έμπαιναν εμβόλιμα στην ώρα του εθελοντισμού. Δηλαδή στη δική μου ώρα και την ώρα του του δασκάλου που τους μάθαινε σκάκι, του Μάνου. Εμείς ήμασταν οι δύο εθελοντές στο σχολείο.
Η χαρά μου μεγάλη, όταν πήγαινα
Πώς να ξεχάσω αυτά τα τραγικά πρόσωπα της ζωής, που μου έδειχναν έκδηλα τη χαρά τους όταν με έβλεπαν; Με χειροκροτήματα και με επευφημίες!
Τον Ρασούλ, το αγγελάκι της τάξης που εξέπεμπε τόση καλοσύνη από τα μάτια του, τον μορφωμένο και φιλόσοφο Βαγγέλη, που διάβαζε Νίτσε, Καρλ Γιουγκ και ήταν η έκπληξη της γιορτής με τα υπέροχα τραγούδια του! Τον ποιητή και πανέξυπνο Δημήτρη, τον τζέντλεμαν Μανώλη που έγραφε υπέροχα ποιήματα και φώναζε δυνατά το Αξίζω, (θα αναφέρω παρακάτω για αυτό), τον επαναστάτη και χιουμορίστα Όλυ-επίσης φανατικό οπαδό του Αξίζω και των ενεργειακών θεραπειών που κάναμε μέσα στην τάξη. Τους σοβαρούς Μακελίν και Μάριο, που πάντα συμμετείχαν στο μάθημα και μοιράζονταν ωραίους στοχασμούς μέσα στην τάξη. Τον Μαλκίτ, ο οποίος μαζί με τον Ρασούλ αγαπούσαν τις ενεργειακές θεραπείες-ανοιχτοί σε όλα αυτά-από την Ινδία και οι δυο τους.Τον Ζένια που με βοηθούσε στον προτζέκτορα με τα σεμινάρια. Τον Βλαντιμίρ και τον Σεργκέϋ, που ήξεραν ελάχιστα ελληνικά, αλλά ήταν μεγάλα ταλέντα στη Ζωγραφική!
Και τον Κόμπα, που θα μπορούσε κυριολεκτικά να δώσει την ψυχή του και την ίδια του τη ζωή για το Θεό που λάτρευε, αλλά πιστεύω και για κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να εμπιστευτεί και να αγαπήσει. Σκεφτόμουν κάποιες φορές, ότι αυτό το παιδί με την καταλληλη συντροφιά, ενθάρρυνση και υποστήριξη, θα μπορούσε να ήταν στην πλευρά των πολύ «καλών» της δικής μας πλευράς. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για όλα τα παιδιά του σχολείου.
Όλες αυτές οι υπέροχες ψυχές θα μπορούσαν να ανθίσουν, αν ήταν παρέα με καλή συντροφιά, όπως και άνθισαν μέσα στο σχολείο! Φαντάζομαι τι απότομη προσγείωση είναι για αυτούς να επιστρέφουν από την όαση του σχολείου στο κελί τους και στο προαύλιο της αυλής…
Όλα αυτά τα ωραία που έμαθαν και ένιωσαν στο σχολείο, δεν είναι εύκολο να τα συντηρήσουν στο βαρύ και διαφορετικό κλίμα της φυλακής. Για αυτό η διευθύντρια του σχολείου, μίλησε κάποια στιγμή για την ανάγκη δημιουργίας ενός λύκειου μέσα στη φυλακή. Για να υπάρχει και μία συνέχεια στην εκπαίδευσή τους, κυρίως στη δημιουργική δουλειά που γίνεται μέσα στο σχολείο.
Το διετές πρόγραμμα που φοιτούν τα παιδιά στο σχολείο των φυλακών, λειτουργεί ως γυμνάσιο και το πτυχίο τους είναι ισότιμο με το πτυχίο δημόσιου γυμνασίου. Η κάθε μέρα φοίτησης σε αυτό, τους αφαιρεί δύο μέρες της ποινής τους.
Μέσα στο σχολείο γίνονται πολλές δημιουργικές δράσεις, όπως ζωγραφική, μουσική και σκάκι. Εμείς με τα παιδιά κάναμε σεμινάρια αυτογνωσίας, θετικές δηλώσεις και εναλλακτικές θεραπείες. Αξίζει να αναφερθώ στο Αξίζω, που έγινε στην κυριολεξία viral μέσα στο σχολείο των φυλακών!
Τα παιδιά το αγάπησαν πολύ!
Η άσκηση είναι η εξής: Βγάζουμε το δεξί μας πόδι μπροστά, σηκώνουμε το δεξί μας χέρι ψηλά και φωνάζουμε τρεις φορές: «Αξίζω, Αξίζω, Αξίζω».
Τα παιδιά στο σχολείο αγάπησαν τόσο πολύ αυτή την άσκηση που το έλεγαν πολλές φορές και από ένα σημείο και μετά πολύ δυνατά!.. Το Αξίζω ένιωθα πώς ήταν για αυτούς, ο τρόπος διαμαρτυρίας τους, σε μία κοινωνία που τους στιγματίζει δυστυχώς για πάντα .
Ήταν σαν να τους άκουγα να λένε: «ΝΑΙ ΡΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!! Ναι, παιδιά, οπωσδήποτε κι εσείς αξίζετε πολλά και φτάνει εμείς οι λίγοι, που το πιστεύουμε μαζί σας!
Ένα πρωινό το φώναξαν τόσο δυνατά που τρομαγμένος ο αρχιφύλακας ήρθε να δει τι συμβαίνει.Νόμιζε ότι οι κρατούμενοι μάλωναν και πιάστηκαν στα χέρια…
Εκείνη την ημέρα ο Μανώλης μου είπε:
-Κυρία Τάνια μου χρωστάτε ένα ζευγάρι παπούτσια!
-Γιατί Μανώλη μου;
– Γιατί χάλασε η σόλα του παπουτσιού μου. Ο Μανώλης από το μεγάλο πάθος του να φωνάζει το Αξίζω και το δυνατό χτύπημα του ποδιού του, χάλασε το παπούτσι του…!!!
Γέλαγα για ώρα με την μοναδική ατάκα του Μανώλη και κυρίως με τον τρόπο που το είπε.
Σοβαρά αλλά και με παράπονο…
Αυτά τα παιδιά, άρχισα σιγά-σιγά να τους νιώθω σαν τους δικούς μου ανθρώπους. Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να τους βοηθήσω περισσότερο. Με ενοχλούσε, που δεν μπορούσα να έρθω και να τους επισκεφτώ στο κρατητήριο ιδιαίτερα στις γιορτές. Ούτε να τους τηλεφωνήσω. Αυτό δεν επιτρέπεται για τους διδάσκοντες του σχολείου..
Τα παιδιά αυτά κυριολεκτικά με εξέπληξαν με τα ταλέντα, το χιούμορ και την αλλαγή τους! Σίγουρα δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι στην αρχή και στο τέλος της χρονιάς. Είχαν αλλάξει όλοι τους προς το καλύτερο!
Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη απ’ όλες ήταν το κλείσιμο της χρονιάς! Προχθές ήμουν καλεσμένη στη γιορτή που διοργάνωσε το σχολείο.
Όλο αυτό το διάστημα ήξερα ότι προετοίμαζαν ένα θεατρικό με τη Φωτεινή την διευθύντρια του σχολείου. Συχνά ακούγονταν οι φωνές από τις πρόβες τους, όταν έκανα μάθημα στο διπλανό τμήμα. Δεν ήξερα όμως τι παράσταση ανέβαζαν και δεν ήξερα πόσο καλοί ήταν…
Την ημέρα της γιορτής στο κλείσιμο του σχολείου, δεν είχα ιδέα τι θα έβλεπα, ούτε και είχα κάποια προσδοκία από αυτό που θα έβλεπα. Απλά, φόρεσα το φωτεινό μου χαμόγελο, όπως έκανα κάθε φορά που πήγαινα στα παιδιά και πήγα με μεγάλη χαρά στη γιορτή! Είχα την εντύπωση, ότι θα ήμασταν μόνο εγώ , οι καθηγητές και τα παιδιά..
Αλλά η ατμόσφαιρα ήταν επίσημη, οι καλεσμένοι πολλοί, κάποιοι εκ των οποίων ήταν σημαίνοντα πρόσωπα της Κέρκυρας, φίλοι των φυλακών και φυσικά η διευθύντρια των φυλακών, μία γυναίκα που νοιάζεται πραγματικά και αγαπάει πολύ τα παιδιά και κάνει τα πάντα για αυτά, με όσα μέσα διαθέτει! Όπως ακριβώς και η Φωτεινή, η νέα διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, η οποία με πολλή αγάπη και αληθινό νοιάξιμο φρόντισε τους μαθητές του σχολείου και έδωσε την ψυχή της για την προετοιμασία αυτής της γιορτής!
Τι να πρωτοθυμηθώ από τη γιορτή! Τα όμορφα και συγκινητικά λόγια της Φωτεινής στην έναρξη της γιορτής, το απόσπασμα από το θεατρικό «Συνομιλώντας με τον Προμηθέα Δεσμώτη», κομμένο και ραμμένο στα παιδιά-«δεσμώτες» των φυλακών, στο οποίο κρατήθηκαν αυτούσια μόνο τα λόγια του Προμηθέα από την τραγωδία του Αισχύλου και τα υπόλοιπα τα έγραψαν τα παιδιά!
Το θεατρικό, ήταν το απόσταγμα μίας θεατροπαιδαγωγικής διαδικασίας(με τεχνικές θεάτρου-ντοκουμέντου και θεάτρου της επινόησης) Η Φωτεινή είναι ειδική στο θέατρο και ανεβάζει εξαιρετικές παραστάσεις στην Κέρκυρα.
Ο Όλυ ήταν ένας υπέροχος Προμηθέας με την ιδανική φωνή που έχει και έπαιξε καταπληκτικά! Καλά έπαιξαν επίσης ο Κορυφαίος και ο Ερμής. Οι υπόλοιποι- ο χορός- επαναλάμβαναν φράσεις πολύτιμες για στοχασμό και περισυλλογή για όλους εμάς που παρακολουθούσαμε. Για τους μέσα και τους έξω!! Το κείμενο ήταν το καταλληλότερο που θα μπορούσε να επιλέξει !
Στη συνέχεια δόθηκαν βραβεία για τους αγώνες σκάκι που γίνονται μέσα στο σχολείο και ο Μανώλης μας είπε ένα τραγούδι που του έλεγε η γιαγιά του, στα ελληνικά και στα ρομά, ενώ ο Βαγγέλης έβγαλε έναν πολύ συγκινητικό λόγο, ως από φοιτος του σχολείου .
Το σχολείο των φυλακών κρατάει δύο χρόνια και αποτελείται από δύο τμήματα. Εγώ έκανα μάθημα και στα δύο τμήματα του σχολείου.
Η θεατρική ομάδα τραγούδησε ένα τραγούδι της Αλεξίου, αλλά τα περισσότερα τα τραγούδησε ο Βαγγέλης πολύ ωραία!!
Η έκπληξη ήταν όταν ακούσαμε τη φωνή της Χάρις Αλεξίου-η οποία προφανώς είχε ενημερωθεί ότι κρατούμενοι του σχολείου των φυλακών Κέρκυρας επέλεξαν να τραγουδήσουν δικά της κομμάτια-να ενθαρρύνει τα παιδιά με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Η συγκινητικότερη στιγμή όμως για μένα στη γιορτή, ήταν τη στιγμή που ο Βαγγέλης μαζί με τον Ελούλ τραγούδησαν το τραγούδι «Γιε μου» σε ερμηνεία του Σταμάτη Κόκοτα.
Όλοι στο κοινό είχαμε βουρκώσει. Εγώ έκλαιγα γοερά. Ευτυχώς η μουσική σκέπαζε το κλάμα μου..
Αν και δεν έχω βρεθεί στη θέση των παιδιών, μπορώ όμως και μπορώ να νιώσω τη συναισθηματική φόρτισή τους, όταν τραγουδούν ή ακούν αυτό το τραγούδι!
Ποια καρδιά δεν συγκινείται με αυτό το τραγούδι;. Την ίδια και την επόμενη μέρα το τραγούδαγα συνέχεια και έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες για αυτό.
Τους στίχους τους έγραψε ένας πονεμένος πατέρας για το παιδί του που κύλησε στα ναρκωτικά. Πραγματικά, δεν έχω ακούσει στη ζωή μου, ένα τραγούδι που να περικλύει τόσο έντονα τον πόνο και συνάμα την συμπονετική αγάπη ενός πατέρα για το παιδί του.
Από την μικρή μου εμπειρία με τα παιδιά στο σχολείο των φυλακών, παρατηρούσα από τα μοιράσματά τους, τις ενοχές που ένιωθαν απέναντι στην οικογένειά τους.
Η οικογένεια για τα παιδιά αυτά, είναι το πιο σημαντικό που έχουν, καθώς αυτή μόνο τους έχει απομείνει.
Μέσα στην ενδοσκόπηση της απομόνωσης, πιστεύω ότι έχουν κλάψει για αυτό. Όμως αυτό το κλάμα είναι εξαγνιστικό, είναι απαραίτητη διαδικασία που πρέπει να περάσουν για την κάθαρση και την μεταμόρφωσή τους. Και αυτό πρέπει να γίνει για να έρθει ως απόρροια η συγχώρεση του εαυτού τους, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο για αυτούς. Εδώ δεν είναι εύκολο για εμάς που είμαστε έξω..
Το κλίμα της γιορτής ήταν άκρως συγκινητικό και εύκολα αντιλαμβανόσουν ότι η επιτυχία της γιορτής ήταν η απόρροια της φιλικής και υγιούς σχέσης των παιδιών με τους καθηγητές, καθώς και της δουλειάς που είχε γίνει από τους ίδιους στο σχολείο των φυλακών, που φυσικά δεν θα είχε κανένα αντίκτυπο, χωρίς τη θέληση και τη συνεργασία των παιδιών.
Το σχολείο των φυλακών είναι για αυτά τα παιδιά σαν μία όαση.Και είναι τόσο όμορφο και προσεγμένο το σχολείο των φυλακών στην Κέρκυρα. Χαίρεσαι να πηγαίνεις! Και για αυτό έχει κάνει πολύ δουλειά ο προηγούμενος διευθυντής του σχολείου, ο Κυριάκος Κωλέσης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ο οποίος έδωσε και την ψυχή του για αυτό το έργο, έκανε πολλές δράσεις με τα παιδιά και έφερε έσοδα μέσα στο σχολείο των φυλακών και κατάφερε τρεις φορές με ειδική άδεια από εισαγγελέα, τα παιδιά να βγουν από τις φυλακές να παίξουν και να τραγουδήσουν ανοιχτά στο κοινό της Κέρκυρας! Κάτι το οποίο ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να επιτευχθεί… Ωστόσο πραγματοποιήθηκε!
Το σχολείο των φυλακών του χρωστάει πολλά!
Εννοείται πως ήμουν σε όλες τγις συναυλίες και ήταν απίστευτα μαγευτικό το κλίμα που δημιουργήθηκε και τις τρεις φορές! Όλο το κοινό της Κέρκυρας που παρακολουθούσε ήταν καθηλωμένο και συγκινημένο!
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στις φυλακές της υπόλοιπης Ελλάδας, αλλά εδώ στην Κέρκυρα, οι διευθυντές των σχολείων και των φυλακών δίνουν πραγματικά την ψυχή τους για αυτά τα παιδιά!
Χρειάζεται όμως και το κράτος να μεριμνήσει περισσότερο. Να δίνει τις άδειες στους κρατούμενους που τις δικαιούνται. Το θέμα των αδειών δυστυχώς έχει γίνει πολύ αυστηρό από το κράτος, με αποτέλεσμα οι άδειες των φυλακισμένων συχνά να καθυστερούν πολύ. Επίσης οφείλει να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής τους στις φυλακές και φυσικά να διορίσει κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο σε κάθε σωφρονιστικό κατάστημα και όχι μόνον έναν.
Φανταστείτε ότι στις φυλακές της Κέρκυρας βρίσκονται περίπου 180 κρατούμενοι.
Στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οι φυλακισμένοι δουλεύουν καθημερινά και φεύγουν με ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό από τις φυλακές, έτσι ώστε να ξεκινήσουν με αξιοπρέπεια την νέα τους ζωή. Εδώ όμως είμαστε στην Ελλάδα και θα μας πάρει πολλά χρόνια και αν τα καταφέρουμε να φτάσουμε κάποτε σε αυτό το επίπεδο…
Εκείνη την ημέρα της γιορτής, έφυγα συναισθηματικά φορτισμένη από το σχολείο των φυλακών. Μετά είχα κανονίσει με μία φίλη να πάμε στη βίλα της. Θα ξεκινούσαμε μία συνεργασία μαζί και θέλαμε να συζητήσουμε για αυτό.
Αρχικά, σκεφτόμουν τη γιορτή. Τα συναισθήματά μου ήταν πολύ έντονα. Σκεφτόμουν την ομορφιά των ταλέντων που ανέδειξαν σήμερα τα παιδιά, αλλά κυρίως σκεφτόμουν τη μεγάλη χαρά που είχαν. Ποτέ δεν τους είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενους!
Προς το τέλος της γιορτής, κάποιο από τα παιδιά πήγε να κλείσει το παράθυρο της τάξης. Κάποιος άλλος του ζήτησε να το αφήσει ανοιχτό. Χαρακτηριστικά είπε: Θέλω να βλέπω ήλιο κι ουρανό». Σφίχτηκα για λίγο μέσα μου κι αναρωτήθηκα:
‘Αραγε βλέπουν ένα κομμάτι ουρανού από τα κελιά τους;
Καθόμουν στον κήπο της φίλης μου, κάτω από ένα πεύκο και απολάμβανα το αεράκι που φυσούσε. Αγνάντευα τη θάλασσα απέναντι και ξαφνικά άρχισα να έχω ενοχές. Σκεφτόμουν, ότι τώρα τα παιδιά θα είναι στα κελιά τους κι εγώ συνεχίζω τη ζωή μου. Για αυτούς η γιορτή και το γλέντι που έκαναν ήταν σαν ένα όνειρο. Και τώρα; Πότε άραγε θα γλεντούσαν ξανά;
Τι όμορφα θα ήταν για αυτούς και αυτοί εδώ, να απολαύσουν τη φύση και τη θάλασσα! «Θέλω να βλέπω ήλιο κι ουρανό»…
Η αλλαγή των παιδιών, μου έδωσε κίνητρο να θέλω να συνεχίσω μέσα από την καρδιά μου αυτό που άρχισα μέσα στο σχολείο των φυλακών. Για κάποιο λόγο, το έχω πάρει πολύ προσωπικά όλο αυτό..Έχω πονέσει αυτά τα παιδιά. Πολλά από αυτά, μου έχουν μοιραστεί τα εσώψυχά τους. Τους έχω αγαπήσει και θέλω το καλύτερο για αυτούς.
Θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα τη διευθύντρια του σχολείου των φυλακών, την Φωτεινή Δημουλή, που μου έδωσε την ευκαιρία να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι σε ΄αυτό το ωραίο έργο που επιτελεί στο σχολείο των φυλακών μαζί με τους υπόλοιπους εξαιρετικούς καθηγητές, τον Γιώργο, την Σοφία, την Ιωάννα. Θέλω να ευχαριστήσω επίσης τη διευθύντρια των φυλακών την κυρία Λίτσα Σταύρου για την ωραία συνεργασία που έχουμε και για την μεγάλη προσπάθεια που κάνει και η ίδια για αυτούς τους ανθρώπους στις φυλακές Κέρκυρας. Είδα με πόση αγάπη και σεβασμό μιλούσε στα παιδιά στη γιορτή του σχολείου και τον σεβασμό που της έδιναν οι μαθητές του σχολείου.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο των σωφρονιστικών υπαλλήλων Ηρακλή Φρόνιμο, όπου χάρη σε αυτόν πρωτομπήκα στο σχολείο των φυλακών και με δύο ψυχολόγους την Λένα Κούτσικα και Σοφία Καλογρίδη, κάναμε μία ημερίδα για τους υπάλληλους των φυλακών Κέρκυρας, πριν ακόμη ξεκινήσω τα μαθήματα στο σχολείο των φυλακών.
Χάρη στην θέληση και στην αποφασιστικότητα του Ηρακλή, πραγματοποιήθηκε τότε, αυτό το σεμινάριο.
Θέλω να ευχαριστήσω επίσης τον αρχιφύλακα και όλα τα παιδιά, υπαλλήλους και φύλακες, οι οποίοι με καλωσόριζαν πάντα με ένα ζεστό χαμόγελο, όλες τις μέρες που πήγαινα στο σχολείο των φυλακών. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί!
Και φυσικά η μεγάλη και απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου είναι για αυτά τα υπέροχα πλάσματα, τους μαθητές των σχολείων των φυλακών Κέρκυρας. Για το ενδιαφέρον τους για μάθηση, το σεβασμό, την ευγένεια και κυρίως για την αγάπη που μου έδωσαν!
Τα παιδιά αυτά μου έδωσαν πολλά περισσότερα από όσα τους έδωσα εγώ. Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό! Κι εγώ τους δίνω μία υπόσχεση: Και του χρόνου θα κάνω τα πάντα να είμαι μαζί τους. Τους το υπόσχομαι!
Κάπου διάβασα, ότι αυτός που ευεργετεί, ευεργετείται ο ίδιος περισσότερο! Ισχύει απόλυτα!
(Τάνια Ρούμκου Συγγραφέας-Life coach)