Είμαι εγώ

Είμαι εγώ

Είμαι εγώ

Με βλέπετε; Είμαι αυτός στα δεξιά, μέσα στο κλουβί. Ή μάλλον ήμουν, μέχρι χθες που συνειδητοποίησα ότι πια, έχω αρχίσει να απελευθερώνομαι από τις προσδοκίες των άλλων και να προστατεύω τον εαυτό μου, μη δεχόμενος ό,τι δεν μπορεί να γίνει δικό μου, γιατί δεν κάνει κανένα “Κλικ” μέσα μου. Είμαι αυτός που πάντα ζούσα όσα ήθελα στις φαντασιώσεις μου, το “καλό παιδί” που έβαζε τους άλλους πρώτα, αυτός που οι άλλοι πάντα με θέλανε “κάπως” και εγώ το επέτρεπα.

Κάπως, να ταιριάξω στη ζωή που θέλανε για τους ίδιους, στο τι θα έπρεπε να κάνω εγώ, για να είναι εκείνοι ήσυχοι και βολεμένοι. Δεν ήταν κακό αυτό. Απλά δεν ήταν αυτό που εγώ χρειαζόμουν.

Εγώ, που έψαχνα τον εαυτό μου, που δεν ήξερα σε ποιο μονοπάτι να πάω, γιατί φοβόμουν και το μονοπάτι της μοναξιάς. Δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν λίγη εποικοδομητική μοναχικότητα. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να καθίσω με τον εαυτό μου, να ακούσω τι θέλει εκείνος. Οι ανησυχίες των άλλων είχαν πιο πολλή σημασία, γιατί εκφράζονταν. Εγώ δεν εκφραζόμουν.

Μέχρι που, βρίσκοντας σιγά-σιγά τι μου αρέσει, τι με ικανοποιεί και το νιώθω σωστό, αναγνώρισα τις προσδοκίες και τα άγχη των άλλων και πόσο με είχαν εγκλωβίσει στον δικό τους τρόπο σκέψης, στον δικό τους κόσμο. Πόσο είχε περιοριστεί ο ορίζοντάς μου, που λαχταρούσε να ανασάνει βαθειά, να απλωθεί ως εκεί που ήθελα να δω, από πολύ μικρός.

Και απορούσα, χρόνια ολόκληρα: γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ, να αποφασίσω, να διαλέξω κάτι; Γιατί τίποτα δεν με ικανοποιεί και τίποτα δεν είναι αρκετό; Γιατί δεν μπορώ να πάρω καμία απόφαση από μόνος μου και δεν μπορώ να διαχωρίσω τι είναι πιο σημαντικό; Ούτε καν να αντιμετωπίσω το “για ποιον”;

Και η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου, ήταν ότι είχα ξεχάσει να παίζω. Τα έβλεπα όλα σοβαρά. Μόνο για την επιβίωση, να ακολουθήσω ό,τι κάνουν οι άλλοι, να γίνω αυτό, να σπουδάσω το άλλο, γιατί αυτό έχει πέραση στην αγορά, να γίνω πιο άντρας από άντρα, να γίνω μια μηχανή που μετατρέπει τον χρόνο σε χρήμα και συναισθηματικό κενό και για άλλη μια φορά #fakeittillyoumakeit . Και δεν διαφωνούσα. Απλά δεν μου ταίριαζε και δεν ήθελα να μου ταιριάζει. Ήθελα να δώσω την ενέργειά μου, να κάνω κάτι για μένα, που θα το ευχαριστιέμαι, που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο, που θα με ανεβάσει, που θα αναδεικνύει αυτό που ήδη έχω, κάποιο ταλέντο, κάποιο πάθος, κάτι πηγαίο.

Ακούγοντας τους άλλους για το τι πρέπει να κάνω εγώ, μια ζωή με άφηνε στα χαμένα. Ένιωθα ότι εγώ δεν ήμουν αρκετός και ότι τους άφηνα όλους ανικανοποίητους, επειδή δεν μπορούσα να προσαρμοστώ στα στάνταρ τους, δεν τους λύτρωνα, να τους βολέψω συμφωνώντας μαζί τους. Όλοι, αυστηρά προσκολλημένοι στους ρόλους τους, στους τίτλους τους ή με το κύρος και την υποτιθέμενη σοφία που έρχεται με τα χρόνια, αλλά όχι απαραίτητα. Όλα μια παρεξήγηση.

Δεν ξέρω πού θα με βγάλει η ζωή. Είπα να αλλάξω, να πειραματιστώ, να ακολουθήσω όσα με καλούν. Κάποια σίγουρα δεν θα αρέσουν σε όλους, αλλά το όραμα των άλλων σταματάει εκεί που αντιλαμβάνομαι το δικό μου. Και το αντίστροφο.

Αυτό που ακολουθεί, το σκεφτόμουν το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, ενώ σε λίγο θα έκανα κάτι που θα επιβεβαίωνε ότι είχα αφαιρέσει ένα από τα σίδερα, πίσω από τα οποία είχα φυλακίσει τον νου μου. Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι η λογική μου αρκετές φορές είχε μπει πάνω από το συναίσθημά μου και το κατέκρινε, σχεδόν το μάλωνε, ίσως γιατί έτσι έμαθα να κάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις, έλεγα σιωπηλά, κρυφά, ενοχικά, σαν να ήταν ξένα λόγια, για τα οποία ντρεπόμουν και με τα οποία ντρόπιαζα περισσότερο τον εαυτό μου, ότι «η καρδιά δεν έχει σημασία όταν σκοπός είναι να επιβιώσεις». Οξύμωρο, από τα οξύμωρα που αν δεν κάνεις κάτι για αυτά, σε κάνουν αυτά να επιβιώνεις με θυμό. Κι όμως, η καρδιά μάς κρατάει ζωντανούς. Η καρδιά κρατάει ζωντανή μια οικογένεια, μια κοινωνία.

Έχω δώσει υπόσχεση στο μόνο άτομο που το χρειάζεται πραγματικά από μένα, στο μόνο άτομο που ξέρει καλύτερα για μένα, σε εμένα, ότι θα είμαι προσεκτικός, να ακούω πρώτα την καρδιά μου και μετά να συνεργάζομαι με τη λογική για να τα καταφέρω. Μπορώ ξεκάθαρα να δω αντεστραμμένη την εικόνα μου τώρα· απαλλάσσομαι από τα σίδερα του κλουβιού μου, με υγιή ικανοποίηση.

Και όλα θα είναι καλά.

Κάτοχος Integrated Master του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας, με ειδικότητα τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, γλυκάθηκα από το μάθημα του Σεναρίου και ξεκίνησα να γράφω σε ένα blog. Μέσα από τη σχολή, θυμήθηκα κι επιβεβαίωσα ότι γράφοντας συγκινούμαι, διασκεδάζω, πονάω, εκφράζομαι, περνάω καλά, εκτονώνομαι. Η μικρή Ειρήνη το ήξερε πολύ καλά αυτό, αλλά δεν έδωσε ποτέ της σημασία… Τόσο φυσικό και φυσιολογικό τής φαινόταν, που δεν υπήρχε λόγος να το κάνει θέμα.

Σχετικά άρθρα