Ασκηταριό Νυμφών: εκεί που γίνεσαι ένα με τον χρόνο και τη φύση

Ακολουθώντας το δρόμο που βγαίνει από το μαγευτικό χωριό των Νυμφών, περπατώντας ανάμεσα στους χαρακτηριστικούς ελαιώνες της κερκυραϊκής γης και μέσα στο πυκνό δάσος που βρίσκεται στα βόρεια του χωριού, συναντά κανείς το Ασκηταριό, ένα από τα παλαιότερα χριστιανικά μνημεία της Κέρκυρας. Εδώ, κάτω από τον ήλιο που ενώνει τα ανθρώπινα οικοδομήματα και τις δημιουργίες της φύσης, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει.

Κατεβαίνοντας μερικά φυσικά «σκαλοπάτια» από βράχο, πρώτα σε υποδέχονται τα απομεινάρια από τα λιθόχτιστα κελιά των μοναχών, ενώ λίγο πιο χαμηλά – λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους – ορθώνεται ο ναός του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού.

Σύμφωνα με το θρύλο, στο μέρος αυτό ασκήτεψε κατά τον 5ο αιώνα ένας Ηπειρώτης μοναχός ονόματι Αρτέμιος Παΐσιος, λαξεύοντας το κελί του μέσα στο βράχο. Η πρώτη ωστόσο ιστορική αναφορά για τη μονή ανάγεται σε έγγραφο του έτους 1371, κατά την περίοδο δηλαδή της κυριαρχίας των Ανδηγαυών στην Κέρκυρα. Όμως η πραγματική ημερομηνία ίδρυσης του μοναστηριού, που σαφώς είναι προγενέστερη του εν λόγω εγγράφου, χάνεται στα βάθη της ιστορίας και παραμένει έως και σήμερα άγνωστη.

Από το έγγραφο αυτό πάντως μαθαίνουμε ότι η μονή διέθετε σημαντική περιουσία, η οποία περιλάμβανε «αμπέλια, χωράφια και ελαϊκά δένδρη, καρπούσημα και άκαρπα, ξύλα και ζώα». Σιωπηλός μάρτυρας αυτού του περασμένου πια μεγαλείου της μονής, είναι τα απομεινάρια ενός τεράστιου ζωοκίνητου ελαιοτριβείου στα έγκατα από το ογκώδες και επιβλητικό λιθόχτιστο κτήριο δίπλα στο ναό της μονής, στο οποίο από το 1932 έως και το 1936 λειτουργούσε η Γεωργική Σχολή της Κέρκυρας.

Σήμερα, και παρόλο που το Ασκηταριό έχει από καιρό εγκαταλειφθεί, η δύναμη της φύσης που το περιβάλλει, συνεχίζει να ασκεί επάνω του μια απόκοσμη επιρροή. Εξερευνώντας τους χώρους που κάποτε πρέπει να έσφυζαν από ζωή, νιώθεις ότι ακόμα κάτι ζωντανό κατοικεί μέσα του. Και αναρωτιέσαι εάν εδώ σε άλλες εποχές, έμεναν μοναχοί ή στοιχειά της φύσης. Ή ίσως και τα δύο ταυτόχρονα μαζί…

Κείμενο & φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αηδονίδης

Σχετικά άρθρα