Άνθρωποι ζουμεροί, άνθρωποι

Άνθρωποι ζουμεροί, άνθρωποι

Άνθρωποι ζουμεροί, άνθρωποι

«Δεν είναι περίεργο. Καθόλου περίεργο δεν είναι που τα μάτια μου τσούζουν αν τα ακουμπήσω με βρώμικα χέρια ή στάξει ιδρώτας από το μέτωπό μου, που, όσο να ‘ναι, έφαγε όλη μέρα καυσαέριο, κυκλοφορώντας στην πόλη. Ααα, να σε τσούζουν τα ίδια σου τα βλέφαρα… Ααα! Και να τα σκουπίζεις με τα βρώμικά σου χέρια! Ααα, δάκρυα… Δάκρυα…»

«Τα δάκρυα είναι μια απόδειξη του πόσο ευφυής είναι η φύση. Η Φύση είναι ευφυία και ό,τι φύεται, έχει τη δική του ευφυία. Αλλά, ας πάμε στα δάκρυα, σε αυτά που σκοτώνουν τα βακτήρια που φτάνουν στους οφθαλμούς μας. Σε αυτά που ενυδατώνουν τα μάτια μας και βοηθούν να βλέπουμε καθαρά, έτσι που τα λιπαίνουν. Φανταστείτε να μην υπήρχε αυτός ο μηχανισμός.»

«Δεν μπορώ να φανταστώ μάτι ξερό, χωρίς γυαλάδα. Φαντάζομαι θα ήταν ανατριχιαστικό, τα βλέφαρα θα ανοιγόκλειναν κάνοντας έναν ήχο όπως οι πολυκαιρισμένοι υαλοκαθαριστήρες.

»Δεν είναι περίεργο, επίσης, μα καθόλου – και σκέφτομαι πόσο το έξω μπορεί να έχει την ίδια έκφραση με το μέσα – που τα μάτια μου θέλουν να κλάψουν αν αφήσω να με αγγίξει κάτι τοξικό, κάτι προσβλητικό, ή αν αφήσω κάτι να γίνει “πολύ”. Φυσικά, ναι, τα μάτια μου κλαίνε ακόμα και αν κάτι είναι τόσο μεγάλο, που ανοίγει την καρδιά μου, που γεμίζει την καρδιά μου με μια άλλη μεγάλη καρδιά. Κυρίως όμως είμαι εδώ, γιατί θέλω να αναφερθώ σε εκείνες τις περιπτώσεις που η καρδιά μου γεμίζει με αγωνία, που το κεφάλι μου θα σκάσει από πίεση, που τα έντερά μου μπλοκάρουν λες και έχω φάει πέτρες, σε εκείνες τις περιόδους που πάω να καλύψω ένα συναισθηματικό κενό με ό,τι πιο διατροφικά άχρηστο μου μυρίσει… Κάποιες τέτοιες φορές, θέλω να εξαφανιστώ μέσα στο κλάμα και μόνο το πάτωμα μπορεί να με αντέξει. Ούτε η καρέκλα, ούτε το κρεβάτι.

»Και είναι κάποιες από εκείνες τις κάποιες φορές, που το πάτωμα δεν φαίνεται καλή ιδέα, ούτε καν το κλάμα θα ήταν το καλύτερο, γιατί μόνο το πάτωμα του σπιτιού μου το εμπιστεύομαι και το νιώθω δικό μου και είναι τόσο καθαρό, όσο καθαρός είμαι εγώ. Και το δικό σας εδώ, σίγουρα είναι καθαρό – μη με παρεξηγείτε, αλλά σε εκείνη τη γωνία εκεί, στο τραπεζάκι, όχι εδώ που καθόμαστε. Τώρα στη δουλειά ή στις σκάλες μιας πολυκατοικίας ή στον δρόμο, ας είμαι απλά βουρκωμένος πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά. Άλλωστε, ποιος να ασχοληθεί. Ο καθένας έχει τα δικά του μικρά ή μεγάλα εφήμερα να τον ταλαιπωρεί.

»Δεν κρατήθηκα όμως προχτές. Στη δουλειά. Σου έχει τύχει, γιατρέ μου, να λες… Όχι, να μη λες τίποτα, να μην το αφήνεις να προλάβει να γίνει σκέψη και απλά να κάνεις αυτό που υπάρχει, χωρίς να σε νοιάζει το πώς θα φανείς, γιατί είναι πολύ πιο σημαντικός ο εαυτός σου; Και γιατί πιστεύεις πως είσαι μόνος και δεν θα σε ακούσει κανείς; Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα, που μου ήταν τόσο δύσκολο να το κάνω και μετά από μία πρόβα όλο κομπλαρίσματα και σημειώσεις που σχεδόν δεν χρησιμοποίησα, αφού η άλλη πλευρά μού το έκανε πιο εύκολο, αφήνοντάς με να είμαι άνθρωπος αληθινός και ευάλωτος, ξέσπασα. Γιατί χρειάστηκε δύναμη να μιλήσω ειλικρινά. Να ξεπεράσω το άγχος μου. Με τον φόβο ότι θα με περάσουν για τρελό. Χρειάστηκε δύναμη να βγάλω από μέσα μου, λόγια που με τριγύριζαν ώρες, ότι έκανα λάθος. Χρειάστηκα δύναμη να μπορώ να συμμαζέψω τις πανικόβλητες λέξεις και να τις βάλω σε μια λογική σειρά. Χρειάζεται να είμαι καθημερινά δυνατός και να τιμώ τα συναισθήματά μου, να μην πιέζω τον εαυτό μου για να ευχαριστώ τους άλλους. Χρειάζεται θάρρος να λέω αληθινά σε μένα αυτό που έχω ανάγκη. Ή να δείχνω κατανόηση στο ότι δεν έχω κάποια απάντηση, ακόμα.»

Τόση ώρα η γιατρός με κοιτάζει με προσοχή. Σημείωσε μόνο κάτι λέξεις στο τετράδιό της. Είναι τόσο ήρεμη, απορώ αν αναπνέει κάποιες στιγμές. Γιατρός είναι, έτσι την βλέπω, γιατρός του νου μου και των συναισθημάτων μου, εκείνη που με βοηθάει να με φροντίσω, να κρατιέμαι, να μην πέφτω σε παλιές συνήθειες και σε έναν φαύλο κύκλο, είναι εκείνη που με μαθαίνει ότι κάθε αλλαγή είναι άβολη, είναι η φύση και η βιοχημεία της αλλαγής τέτοια, που μου βγάζει έναν σωρό από αμφιβολίες και φόβους, που με κάνει να πιστεύω πως κάτι κακό μου συμβαίνει, πως είμαι στον λάθος δρόμο. Η ψυχολόγος με κοιτάζει με ηρεμία και κατανόηση, ακόμα και όταν ξεσπάω σε κλάματα, ακόμα και όταν προτιμώ το πάτωμα από τον καναπέ, μου προσφέρει το πακέτο χαρτομάντιλα και νερό και με αφήνει να τελειώσω. Της είπα, δεν θέλω να είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν πέρσι. Δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη. Συγγνώμη που κλαίω.

 

«Εντάξει», μου λέει, «αλλά μη ζητάτε συγγνώμη. Για αυτό δεν είπαμε ότι είστε εδώ; Το κλάμα δεν είναι απλά μια αντίδραση στη θλίψη, το πένθος, την απογοήτευση. Είναι μια υγιής αντίδραση. Είναι ένας φυσικός τρόπος να ελαττώσουμε το συναισθηματικό στρες, το οποίο αν το αγνοούμε, έχει αρνητικά συμπτώματα στο σώμα. Μπορεί να επηρεάσει την καρδιά μας. Μην το αγνοείτε και μην το καλύπτετε.

»Θα σας πω κάτι που διάβασα τελευταία. Έρευνες δείχνουν ότι το 85 τοις εκατό των γυναικών και το 73 τοις εκατό των άντρων, νιώθουν λιγότερο θυμωμένοι ή νευριασμένοι αφού κλάψουν. Και θα έλεγε κανείς, όπως ακόμα και εσείς το έχετε σκεφτεί, ότι το κλάμα ταιριάζει στους αδύναμους, σε αυτούς που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τη ζωή και τα συναισθήματά τους, ότι δεν κλαίνε γιατί δεν είναι μικρά κοριτσάκια – όπως έχω ακούσει και από κάποιες γυναίκες φυσικά, αλλά και από τους ελάχιστους άντρες, μέσα στους λίγους που πήραν την απόφαση να απευθυνθούν σε μένα, που έχουν ομολογήσει ότι κλαίνε – αλλά στην πραγματικότητα, το κλάμα αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο.

»Τι σημαίνει το κλάμα; Κλαίγοντας, σημαίνει απλά ότι δέχεσαι αυτό που νιώθεις και έπειτα αποβάλλεις ό,τι αρνητικό δεν σε εξυπηρετεί. Τα κοιτάζεις κατάματα και επιτρέπεις να σε καταλάβουν ολόκληρο και, αφού περάσουν από μέσα σου, τα αφήνεις να φύγουν. Τότε αλαφραίνεις. Δεν αλαφρύνατε εσείς όταν κλάψατε μετά από εκείνο το τηλεφώνημα; Ή κάθε φορά που πέφτετε στο πάτωμα; Το κλάμα απελευθερώνει ορμόνες καλής διάθεσης, αφού μειώνει τα επίπεδα μαγγανίου, το οποίο μπορεί να προκαλέσει έντονο άγχος και στρες, αν μαζευτεί πολύ στο σύστημά μας. Το κλάμα αποβάλει βλαβερές τοξίνες από το σώμα μας. Χωρίς κλάμα, δεν θα ήμασταν τόσο καλά στην υγεία μας, πόσο μάλλον που θα τρελαινόμασταν από τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Βλέπετε, όλα έχουν μια λογική εξήγηση, που έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί επιστημονικά. Το κλάμα είναι πολύ παρεξηγημένο. Το κλάμα είναι σαν αγκαλιά.

»Μα, και να σας έβλεπαν να κλαίτε, τι νομίζετε θα γινόταν; Όλοι είμαστε άνθρωποι, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε τα μυαλά, ούτε οι χημείες μας. Όλοι όμως έχουμε ανάγκη το κλάμα, εσείς, εγώ. Και κλαίγοντας – σκεφτείτε το τώρα – ίσως βοηθάμε ο ένας τον άλλο να χαλαρώσουμε. Απελευθερωνόμαστε μαζί. Δείχνοντας πόσο ευάλωτος είστε, θέλει θάρρος, ίσως δεν χρειάζεται να το επιστρατεύσετε, ίσως σας βγει φυσικά, γιατί έχετε ανάγκη να είστε όλο και πιο πολύ αυτό που είστε: άνθρωπος. Ίσως έτσι νιώσει και ο άλλος άνετα να κλάψει. Ίσως να μη φοβηθεί που σας βλέπει στην πιο ανεπιτήδευτη, ωμή, αληθινή φάση σας. Πείτε μου, επηρέασε τη δουλειά και την απόδοσή σας το ότι κλάψατε;»

«Όχι. Βασικά, ναι, έφυγε από πάνω μου αυτό που ένιωθα να με εμποδίζει να συγκεντρωθώ. Δεν ήταν το τηλεφώνημα, ήταν όλα όσα συνέβαιναν στο κεφάλι μου, ο πανικός επαναλαμβανόμενων σκέψεων. Ήταν σαν να το είχα χρέος στον εαυτό μου να ασχοληθώ πρώτα με αυτό, με ενοχλούσε να το έχω εκκρεμότητα. Δεν θα έκανα αυτό το τηλεφώνημα μπροστά στους πελάτες, ούτε σε συναδέλφους, αλλά αν εκείνη τη στιγμή ερχόταν κάποιος; Ή με το που το έκλεισα; Ίσως να με διώχνανε. Γι’ αυτό μόνο ανησυχούσα.»

«Ντροπή όμως να διώξεις κάποιον επειδή είναι άνθρωπος. Το αντίθετο χρειαζόμαστε. Μια κοινωνία αυθεντική και υγιή. Θα τους βάζατε στη θέση τους. Με ήρεμο τρόπο. Όπως διαχειριστήκατε τη συνομιλία σας στο τηλέφωνο. Δεν θα το καταπίνατε, άλλωστε κάτι τέτοιο δεν καταπίνεται.»

«Σωστά, αν το καταπίεζα – όπως ανά καιρούς με καταπίεζα, μην κλάψω, σας έχω πει, για να μην με ακούσουν ή από θυμό προς όλους και τον εαυτό μου, θυμός που με έκανε να νιώθω ανίκητος, αλλά δεν κρατούσε πολύ, αφού γινόταν η απογοήτευση που έτσι κι αλλιώς ήταν από πίσω – αν το καταπίεζα, λοιπόν, όσο πιο πολύ θα το καταπίεζα, θα κρατιόμουν, θα αγνοούσα την ανάγκη της έκφρασής του – το φαντάζομαι τώρα να το θάβω, να το κοιμίζω και αυτό να μεγαλώνει μέσα μου, μέχρι που να σκάσει μεμιάς! Κλασικά εικονογραφημένα. Το ίδιο πράγμα, από μικρό παιδί.»

«Μπαγιάτικα συναισθήματα. Μπουχτίζουν το νευρικό μας σύστημα.»

«Ακριβώς αυτό, γιατρέ μου. Και το νευρικό σύστημα των πολύ κοντινών μας. Χάρη τους κάνω, που κλαίω έτσι συχνά τελευταία, μα δεν χρειάζεται να το μάθουν. Όσοι με αγαπούν θα ανησυχούσαν ότι είμαι δυστυχισμένος, θα στενοχωριόντουσαν, ίσως ακόμα να έχαναν και τον ύπνο τους, αν με έβλεπαν να κλαίω έτσι, όπως με είδατε εσείς, όπως δεν με είδαν στη δουλειά. Να ξεζουμίζομαι.»

«Θα μπορούσατε να τους μιλήσετε.»

Με κοιτάζει σταθερά στα μάτια, σαν να εννοεί ότι αυτό πρέπει να κάνω. Πρέπει… Όχι, το πρέπει της συμμόρφωσης, αλλά ότι αυτό ήταν που θα βοηθούσε, να μιλήσουμε, ότι αυτό θα ήταν παραπάνω από οκέι, ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Άλλωστε της έχω πει, πόσες συναισθηματικές καταστροφές έχω φέρει σε μένα και στους αγαπημένους μου, με το να παίρνω σοβαρά κάθε έντονή μου διάθεση, πιστεύοντας ότι είναι η μόνη, μόνιμη, πραγματική πραγματικότητα, μένοντας μόνος, κάνοντάς τους πέρα όλους και πετάγοντας ξαφνικά κουβέντες μεγάλες και απόλυτες, βγαλμένες από ένα κομμάτι μέσα μου, που αγνοεί την επικοινωνία με τα άλλα κομμάτια μου. Πιστεύοντας ότι έτσι το διαχειριζόμουν σωστά, βάζοντας όρια σε μένα, πως έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να πάρει αποφάσεις κι ας μην με έβρισκαν πλήρως σύμφωνο, γιατί μετά μένω με ό,τι οι άλλοι διάλεξαν για μένα, γιατί ο χρόνος πιέζει, εγώ πιέζει… Ναι, καλά το λέω. Εγώ πιέζει. Σαν να είμαι εγώ και να με πιέζω, ενώ δεν θέλω, σαν να μην είμαι εγώ, σαν να βάζω στην άκρη τις ανάγκες μου. Έλα, ναι, είναι ένα μπέρδεμα. Τουλάχιστον το βλέπω, δεν με αγνοώ και αυτό είναι πολύ παρήγορο.

«Χαίρομαι πολύ που είμαι πάλι εδώ» της είπα όταν μου άνοιξε την πόρτα, πριν από μία ώρα. Τώρα φεύγω από ‘δω ακόμη λιγότερο φοβισμένος και περισσότερο συνειδητοποιημένος ότι, παρόλο που υπάρχουν πράγματα πολύ δύσκολα να μοιραστώ με κάποιους, ειδικά με εκείνους που αγαπώ, η αλήθεια μου, η αλήθεια μας, μόνο περισσότερο μπορεί να ανοίξει την καρδιά μας. Αυτό μπορεί να φέρει και μεγαλύτερο πόνο και να δυναμώσει τους δεσμούς μας. Άνθρωποι είμαστε. Τα ίδια κουβαλάμε, το ίδιο κλαίμε. Ποιος υπάρχει να κρίνει και να κριθεί;

 

Θα ακουγόταν πολύ τρελό να πω πως όταν κλαίω, είναι σαν Εγώ κλαίμε; Ίσως να μη φαίνεται και τόσο περίεργο.

Κάτοχος Integrated Master του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας, με ειδικότητα τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, γλυκάθηκα από το μάθημα του Σεναρίου και ξεκίνησα να γράφω σε ένα blog. Μέσα από τη σχολή, θυμήθηκα κι επιβεβαίωσα ότι γράφοντας συγκινούμαι, διασκεδάζω, πονάω, εκφράζομαι, περνάω καλά, εκτονώνομαι. Η μικρή Ειρήνη το ήξερε πολύ καλά αυτό, αλλά δεν έδωσε ποτέ της σημασία… Τόσο φυσικό και φυσιολογικό τής φαινόταν, που δεν υπήρχε λόγος να το κάνει θέμα.

Σχετικά άρθρα