Αγγελόκαστρο: συνομιλώντας με τον ουρανό

Η κάθε εποχή διαθέτει και τους δικούς της κινδύνους. Τα φρούρια που έκτισαν οι Βενετοί στην Κέρκυρα, φύλαγαν τα νώτα του νησιού από τα ανατολικά, δηλαδή από την απειλή των Οθωμανών, των “απίστων” σύμφωνα με την καθομιλουμένη της εποχής. Αντίθετα, τα πολύ παλαιότερα κάστρα του νησιού ατένιζαν τη Δύση, τους επίδοξους δηλαδή κατακτητές που θα έρχονταν από την ιταλική χερσόνησο. Έτσι και το Αγγελόκαστρο, κτισμένο στις αρχές του 12ου αιώνα, αποτελούσε το δυτικότερο φυλάκιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έναν “τίτλο” που κληρονόμησε από το προγενέστερο Παλαιόκαστρο (εκεί που σήμερα βρίσκεται η Μονή της Παλαιοκαστρίτσας).

Από μακριά το Αγγελόκαστρο, ελάχιστα ξεχωρίζει. Θαρρείς πως ίσως υπήρχε από πάντα, σαν να μην το λάξεψε ανθρώπινο χέρι. Ακόμα όμως και όταν διαβείς την πύλη του, η αρμονική συνύπαρξη από τα βράχια, τις πέτρες και την άγρια φύση, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως σίγουρα οι Άγγελοι συνέβαλαν στη δημιουργία του. Άλλωστε καθώς φαίνεται, η δικιά τους δύναμη είναι αυτή που το κάνει να στέκεται αιώνες τώρα όρθιο στην κορυφή του απόκρημνου βράχου. Το όνομά του λοιπόν, δεν είναι τυχαίο.

Σαν αντικρίζεις το απέραντο γαλάζιο, ουρανού και θάλασσας, από την κορυφή του, το μυαλό και το σώμα σου γαληνεύουν. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι ο άνθρωπος επιλέγει αυτές τις τοποθεσίες για να ορθώσει στρατιωτικά οχυρά και ακόμη περισσότερο ότι στα πέλματα του Αγγελόκαστρου κάποτε έλαβαν χώρα σκληρές και αιματηρές μάχες. Ο τόπος αυτός είναι κατάλληλος για ένα μόνο πράγμα: για να συνομιλείς με τον καλοκαιρινό ουρανό, που τόσο απλόχερα και αβίαστα σου χαρίζεται από άκρη σε άκρη του.

Κείμενο & φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αηδονίδης